Geld Voor we vertrokken hebben we Anne gemachtigd onze bankrekening in te zien. Dat lijkt ons veiliger; je hoort weleens over misbruik van betaalpassen of creditcards. Wij kunnen ons tegoed niet bekijken bij een buitenlandse pinautomaat; als Anne af en toe controleert of er geen ‘rare’ dingen worden afgeschreven geeft dat een goed gevoel. Wij hebben een creditcard, bankpassen en een ‘noodenvelop’ met geld bij ons. Je moet er echt rekening mee houden dat je niet in iedere plaats een pinautomaat vindt; waar er wel een is nemen we dus meestal wat extra op. Hotels zijn gelukkig vaak wel met een ‘kaart’ te betalen.

Dag 34, donderdag 1 mei: Eigeltingen – Markelfingen Bert: V Eigeltingen A Markelfingen A 19 km W heerlijk soms een wolk maar verder zonnig en nu in de middag zelfs warm O op camping circa 2 km voorbij Markelfingen E zelf gekookte spaghetti uit kant en klaar pak T 720 + 19 = 739 km De route voor een deel gelopen zoals uitgezet en voor een deel via fietsbordjes. In ieder geval korter dan via de gemarkeerde wandelroutes. Een heerlijke dag. Omdat we al om 13.30 op een camping waren maar deze ons nog niet kon inschrijven zijn we naar een camping verder gelopen. Die is trouwens wel luxer. We hebben net zelf gemaakte Bruschetta met ui op en we eten straks spaghetti. De knoflookpoeder was op. We hebben een leeg busje van huis meegenomen. Vandaag konden we nergens bergen zien maar als we nu vanaf de camping over het meer, de Bodensee, kijken zie je ze prachtig liggen Morgen nog maar een klein stukje naar Konstanz. De eigenaresse van het “Chinese hotel” van een paar dagen terug was trouwens ontzettend vriendelijk en erg sociaal bewogen. Ze was een Vietnamese en was naar de DDR gegaan en later naar Immendingen. Ze had nog veel gasten / arbeiders uit de DDR. Gokkasten wilde ze ondanks de goede inkomsten niet omdat die mensen daar teveel geld aan uit geven. Helma Al vroeg op pad, na het ontbijt op de kamer. Helaas lopen we in het dorp even verkeerd, zodat we uiteindelijk net na achten het dorp uit zijn. Vandaag is het 1 mei en Hemelvaartsdag; het valt ons op dat er veel mensen fietsen en wandelen. In een conditorei die gewoon open is drinken we koffie; de eigenaresse vraagt uiteraard waar we naartoe gaan en waar we vandaan komen. Dat blijft grappig: als je dat vertelt krijg je de reactie dat het ongelooflijk is, de vraag of je een “bete” hebt gedaan (een gelofte, iets dat je doet als dank voor iets bijzonders) en daarna wordt het aan anderen verteld. Wij drinken dus koffie terwijl de eigenaresse aan nieuw binnenkomende mensen vertelt wat we doen. Je wordt dan echt bekeken als een dier in de dierentuin. We krijgen hier ook te horen dat Hemelvaart een soort familiedag is, waarop de meeste mensen met familie en vrienden een tochtje maken. We lopen vandaag een fietsroute; lekker vlak, wel wat druk maar het is zo veel korter dan via een wandelroute. We zijn al om half 2 bij een camping aan een uitloper van de Bodensee; omdat de receptie hier nog dicht is (middagpauze) lopen we door naar de volgende camping, iets verderop aan het meer. Een leuke camping en een mooi plekje: om half drie staat de tent al! Iets verderop is een kiosk waar we wat drinken; hier kunnen we ook iets kopen om zelf te koken. Bert maakt bruschetta en spaghetti; we komen er nu pas achter dat we van huis een leeg busje knoflookpoeder hebben meegenomen! Vanaf de camping kom je op een strandje aan de Bodensee; nu zien we de Alpen echt liggen, aan de overkant van het water. Bijna aan het eind van Duitsland, morgen een ontmoeting met Wilfred, Diane en de kinderen: we hebben hier echt het gevoel dat we een deel hebben afgerond!

Dag 33, woensdag 30 april: Immendingen – Eigeltingen Bert: V Immendingen A Eigeltingen A 23 km W Tot circa 16.00 uur lekker af en toe iets bewolkt maar wel met korte mouwen kunnen lopen. Na 16.00 regenachtig veel wind en koud. O Pension hotel in Eigeltingen zonder ontbijt (morgen 1 mei) E Enige restaurant hier Gasthof Lamm (Duits) T 697 + 23 = 720 km Toen we hier aankwamen was de ontvangst niet zo hartelijk. Morgen is het 1 mei en dus kon ze geen ontbijt regelen. Ook waren alle winkels dicht dus kon er niets meer gekocht worden. Dat laatste viel reuze mee want we hebben ontbijt spullen en onderweg spullen gekocht in de winkel hier 20 m vandaan. Ook zitten we nu aan een klein flesje witbier Vandaag lekker gelopen alleen weer geen koffie onderweg. Ik had afgesproken alleen maar op zaterdag en zondag een gebakje bij de koffie te nemen. Helaas heb ik nog steeds geen Schwarzwalder-Kirschtorte op. Vandaag was de enige zaak onderweg gesloten. (volgens mij al enkele jaren en aan de buitenkant te zien ook de enige juiste keuze) Dus voor mij en Helma op Koninginnedag geen gebak. Ik ben benieuwd wat we op 1 mei onderweg kunnen verwachten want er staat van alles op het programma aan de borden langs de weg te zien. Vandaag zagen we plotseling in de verte de besneeuwde alpen liggen. Het gaf het gevoel dat Helma ook kende als je vroeger op vakantie voor het eerste de duinen zag. Nu gaf het iets van “moeten we daar doorheen” en “als dat maar gaat lukken” Ik zie de Alpen echt als de volgende fase. Eerst na Konstanz nog vlak tot Bregenz en dan gaat het beginnen. Konstanz Verona was volgens de planning via de E5 circa 500 km, via Reitsma of 600 km of 550 als we ook na Bozen Reitsma blijven volgen. Ik weet eigenlijk nu al dat ik daar een voorkeur voor heb. Leuk dat we voor mijn gevoel vrijdag een belangrijk deel afsluiten en zondag aan een tweede belangrijk deel, de Alpen, gaan beginnen. Ik heb er zin in. Aanvulling : We hebben na het eten nog gekeken bij het plaatsen van de 1 mei boom. Het hele dorp was uitgelopen en het pleintje was ingericht als feestplaats met biertap en worsten- en hamburgerkraam. Het plaatsen van de boom gebeurde door een hele groep mensen en één leider die de commando’s gaf welke groep aan welke kant nog iets harder moest duwen of trekken zodat de boom als die goed recht stond mooi in het gat zakte dat ze er voor gemaakt hadden. De boom was volgens een “insider” aan wie we het vroegen 28 m hoog. Helma Bij het ontbijt een gesprek met onze hospita; uit Vietnam gevlucht en in Oost-Duitsland terechtgekomen. Nu woont ze sinds een paar jaar hier met man en dochter. Ze hebben regelmatig Oost-Duitsers in de kost, die hier voor het werk zitten. Heel apart: ze vertelt dat ze daarom geen gokmachine hebben. Daar is best goed mee te verdienen (voor de eigenaar) maar ze wil niet dat mensen hun zuurverdiende geld daaraan uitgeven. We kunnen alweer om 8.15 uur gaan lopen en zijn na 23 kilometer om 14.30 uur in Eigeltingen. Het loopt lekker; een beetje klimmen en dalen, maar niet té. Helaas was een Gasthof (Talmühle) halverwege dicht; ik had me wel verheugd op een echte koffiepauze. En op deze feestelijke dag (Koninginnedag) hadden we ook wel een gebakje verdiend! We hebben trouwens hier in het Zwarte Woud nog nergens Schwarzwalder-Kirschtorte gegeten! Ook vandaag weer geen bankje te bekennen tot net voor het dorpje Eigelt. Het weer is lekker, zelfs vrij warm. We lopen hier op een soort hoogvlakte; ineens zien we heel in de verte de Alpen liggen! Ik word er koud van; wat zijn ze hoog en imposant! En dan de afgelopen weken maar denken dat deze heuvels al iets voorstellen. Die besneeuwde toppen in de verte doen me denken aan vakanties vroeger naar St. Maartenszee. Dat speciale, feestelijke gevoel als je vanuit de auto de eerste duintoppen zag; nu gaat het echt beginnen. Eigeltingen is ook weer een klein dorp; we lopen bijna gelijk tegen een restaurant/pension aan. We moeten bellen voor er iemand komt; helaas is deze eigenaresse uiterst onvriendelijk. Ze heeft wel een kamer voor ons, maar ontbijt kunnen we vergeten; morgen is een “Feiertag” en we denken toch niet dat ze dan ontbijt voor ons gaat maken?! We moeten de kamer ook gelijk betalen, en morgen de sleutel dan maar in de deur laten zitten. Volgens haar zijn er vanmiddag geen winkels open- het is immers woensdagmiddag. Dat wordt lastig, want met de feestdag morgen kunnen we misschien niets kopen. Gelukkig blijkt, na het uitpakken en douchen, dat er verderop in de straat een winkeltje gewoon open is. Eten voor ontbijt en wat voor morgen onderweg en zelfs wat bier en chips voor nu. Dat valt dus best mee. We eten ’s avonds in een restaurant op een soort dorpsplein; als we naar buiten komen vallen we midden in het feest: de meiboom wordt hier opgezet. Jonge mannen krijgen instructies en zo wordt met behulp van lange palen de boom in een gat rechtop- en vastgezet. Op de boom zijn allemaal emblemen van gilden bevestigd. Het hele dorp staat erbij, er is hoempapa-muziek en kramen met frites en worsten. We hebben de afgelopen dagen ook overal aanplakbiljetten gezien van feesten: Tanz in der Mai is een begrip hier. Feestavonden aan de vooravond van de eerste mei. We zijn benieuwd wat er morgen van feesten te merken is. Bert heeft slechte ervaringen met dronken Duitsers op de recreatiegebieden op 1 mei!

Dag 32, dinsdag 29 april: Bad Dürheim – Immendingen Bert V Bad Dürrheim A Immendingen A 23 km W vanmorgen bewolkt en drie tellen hagel, vanmiddag meer zonnig maar nog wel fris O Chinees pension (wat krakkemikkig en heel apart) E In een heel leuk Bistro achtig restaurant waar we heerlijk gegeten hebben. Er kwamen hier ook veel Franse militairen. T 674 +23 = 697 km Ons pension is heel apart. Het is een chinees restaurant waarboven wat kamers. Wij hebben een ”luxe” kamer met eigen douche, wc en een zithoek. We dachten eerst dat we het eerste het beste hotel in een niet zo’n goede wijk hadden maar waarschijnlijk is het een van de weinige pensions/hotels in dit dorp. De Donau ligt op enige afstand van het dorp en een kern, waar pit in zit, ontbreekt in zijn geheel. Het lijkt alsof het toeristische deel van het Zwarte Woud hier een beetje is opgehouden. We zien veel Franse auto’s en ook is de reclame in een winkel in het Frans. Oppassen dus Vandaag naar Anne gemaild wat er mee moet met Wilfred en Diane. Ook die hebben we een mail gestuurd dat we ze graag ontmoeten in Konstanz. We komen daar vrijdag aan en houden daar zaterdag een welverdiende rustdag Aanvulling : We dachten dat het leuk was om even bij de oever van de Donau te gaan kijken maar die ligt nog wat ver weg is is bovendien ter plaatse nog helemaal niet bevaarbaar en bestaat uit wat kleinere waterlopen dicht bij elkaar. De Franse Nummerborden en reclame hebben te maken met een Franse kazerne ter plaatse. De Fransen hebben daar een oefengebied maar zijn daar niet bij iedereen even geliefd. Nog wat restanten uit de 2 e wereld oorlog. Helma We kunnen lekker vroeg ontbijten, dus om 8.15 uur zijn we al onderweg. Het eerste stuk gaat door open veld; daarna zien we bordjes 'Feriendorf Öffingen'. Klinkt prettig, want daar zal best een zaakje zijn om koffie te drinken. Bert grapt dat het een zeer beroemd dorp is, waar een parkeerplaats bij is voor alle toeristen. Het park ligt iets helling op, maar blijkt alleen een verzameling huisjes/stacaravans te zijn. Verder niets, zelfs geen kantine voor een kop koffie. Daarna een kilometer of tien door het bos; in zo’n groot stuk bos kun je genieten van de vogels en eekhoorntjes die je ziet, maar een picknickplek of zelfs een bankje is er niet te vinden. Wel een verschil met de bossen in de buurt van de Eiffel; daar waren veel meer schuilhutjes e.d. We pauzeren dus bij een stapel boomstammen. Als we een (kapot) bankje zien, zijn we inderdaad bij de rand van het bos- daar staan meestal bankjes voor mensen die moe zijn van hun boswandeling! Direct als we Immendingen inlopen zien we een bord dat verwijst naar pension Panda. De aanwijzingsbordjes dus maar volgen en zo zijn we al vlot bij een Aziatisch restaurant. Het pension blijkt boven het restaurant te zijn. De eigenaresse is een zeer vriendelijke oosterse mevrouw; ze heeft voor ons nog een “luxe” kamer. Eigenlijk twee kamers aan elkaar: een slaapkamer met wastafel en “gouden” beddengoed, daarnaast een kamer met een rotan zitje, douche en w.c. Allemaal weer heel simpel ( de douche kan helaas niet hangen), maar wel schoon. Ook hier blijkt het dorp niets voor te stellen: de onvermijdelijke Schlecker, een paar bakkerijen en kebab-zaken en een sfeerloos cafeetje en (gelukkig) een pizzeria. Het oogt allemaal een beetje verlopen. Het valt ons op dat er veel auto’s met Franse kentekens staan; in een paar etalages zien we ook Franse teksten. Vreemd: zitten we hier zo dicht bij de Franse grens? Omdat we alleen deelkaarten hebben, is het heel moeilijk in te schatten waar we ons op de kaart van Duitsland bevinden; is hier een “uitstekend” stuk Frankrijk in de buurt? In de pizzeria waar we later eten vragen we het even na: het blijkt dat hier een Franse kazerne is; er is voor de kinderen van de militairen zelfs een Franse school. De Fransen lijken hier niet echt populair, maar dat zal wel vaker het geval zijn bij zo’n opgedrongen situatie. We kunnen in een zaakje wel internetten; handig, want we willen even contact opnemen met Wilfred en Diane. Die komen ons eind van de week opzoeken en kunnen dan spullen van huis meenemen. Anne krijgt dus ook een lijstje van de dingen die mee worden gegeven; alle spullen hebben we van tevoren al klaargelegd.

Dag 31, maandag 28 april: Königsfeld – Bad Dürheim Bert: V Köningsfeld A Bad Dürrheim A 24 km (herleid via boekje 1 km minder ver dan waldcafé) W lekker, alleen laatste stuk regen (en nu in de middag weer regen) O Eenvoudig pension in Bad Dürrheim E Pizzeria lekker T 650 + 24 = 674 km Vandaag hebben we de Ostweg voor Schwenningen verlaten en zijn we via de Jura-Bodensee route een stuk naar Bad Dürrheim gelopen. De Ostweg hebben we dus nu gehad. De Bodensee en Konstanz komen steeds dichterbij en lijkt weer een belangrijk tussenpunt. Vandaag liep Helma wat minder lekker maar ik had het prima naar mijn zin. De 24 km zal wel kloppen al hebben we die dan wel vlot gelopen omdat we circa 5,5 uur echt gelopen hebben. Helma zei dat het wel kon omdat we nauwelijks geklommen hebben en geen modderpaadjes hebben gehad. Bij een mooi kruisbeeld een passende tekst gelezen dat je af en toe tot rust moest nemen en niet alleen met de aardse zaken bezig moest zijn. De tekst richtte zich speciaal op wandelaars. Toch maar even stil gezeten en een foto gemaakt. Helma: ’s Morgens nog warm en zonnig, maar de hele middag regen. De bewegwijzering is matig, waardoor we een paar keer verkeerd lopen. We zijn nu niet meer de Ostweg, maar de Jura-Bodensee-route aan het lopen. Per route is de markering vaak anders, en je merkt ook dat de ene route beter is aangegeven dan de andere. Gelukkig is het weinig klimmen en dalen vandaag, het is nog steeds een soort hoogvlakte. We komen langs een apart kruisbeeld bij een soort rustplaats met bankjes; een toepasselijk gedicht erop over wandelaars. Ondanks de regen toch maar een foto van gemaakt, want dit is wel apart! Als we in Bad Dürheim komen, zien we direct vooraan in het dorp een gasthof. Op het terrein ernaast, een soort parkeerplaats, staan wat oudere mensen. We vragen of zij bij de zaak horen en of er plek is: zij zijn de ouders van de huidige eigenaar en volgens de uiterst vriendelijke mevrouw moet er voor wandelaars uiteraard altijd een plekje zijn! Er is inderdaad een nette kamer met badkamer, voor slechts €47 . Het blijkt vroeger een echt gasthof geweest, een hotel-restaurant; nu hebben ze alleen nog kamers met ontbijt. Maar de hele uitstraling is erg prettig, huiselijk. Een zaak waar je later 'gewoon' ook nog weleens terug zou willen gaan.

Dag 30, zondag 27 april: Schilltach – Königsfeld Bert: V Schiltach A Köningsfeld A 22 km W Heerlijk warm, korte mouw en korte broek O Hotel in Köningsfeld E Chinees in Köningsfeld (hele leuke en aardige) T 628 + 22 = 650 km Het eerste deel tot Schramberg was relatief saai, langs of vlak langs een weg. Wel lekker vlak. Het tweede deel vanaf Schramberg begon wel met een steile klim van ca 375 m in 2 tot 3 km. Dat was wel zwaar. De route was verder mooi en goed gemarkeerd. We waren relatief vroeg hier in een hotel en konden onze tent op het balkon laten drogen. Lekker op een terrasje gezeten en een Duitse krant gelezen en daarna bij een chinees gegeten.Een allervriendelijkste man die ons na afloop een drankje van het huis gaf, ons de hand schudde en ons een goede reis wenste. Na dit schrijven gaan we ergens koffie drinken. Vannacht hebben we trouwens goed geslapen en vanmorgen de tent weer goed op kunnen breken. Schiltach is een ontzettend mooi stadje dat niet voor niets het vakwerkdorp van het Schwarzwald genoemd wordt Aanvulling : Voor dat we wat gingen drinken keken we even waar we zouden gaan eten en liepen we bij de chinees binnen om te kijken of het wat was. We vonden het wel leuk en zeiden dat we later terug zouden komen. Het was leuk toen we werkelijk terugkwamen omdat hij waarschijnlijk had gedacht “dat zeggen ze allemaal”. We werden hartelijk welkom geheten en we kregen van de eigenaar en de ober ook netjes een hand. Het eten was anders dan “onze chinees” maar wel lekker. In de gesprekken met hem was wel duidelijk dat het geen vetpot was en dat hij hoopte op een goede zomer. De rekening duurde wat langer en ik vroeg me af of hij ons wel begrepen had. Toen ik er nog een keer om vroeg werd de reden van het wachten duidelijk omdat hij via de keuken nog twee drankjes voor ons had geregeld. Helma: Heerlijk helder ’s ochtends, maar daardoor wel koud bij het afbreken van de tent. Een ontbijt met alleen knäckebröd, dus we zijn heel blij dat er in het dorpje al bakkerijen open zijn. Lekker broodjes voor onderweg kopen en twee croissants als aanvulling op het ontbijt. Er is vandaag een soort braderie in Schilltach, dus overal zijn mensen bezig met het opbouwen van kraampjes. Ziet er gezellig uit, maar het begint pas als wij al een eind onderweg zijn. Trouwens…dingen kopen is er niet bij, want we moeten het allemaal meesjouwen. We lopen het eerste stuk langs een fietsroute: saai, maar wel vlak. Na Schramberg krijgen we een héél steile klim: in 4 kilometer klimmen we 380 meter, waarvan de eerste 290 in de eerste twee kilometer. Daarna lopen we op een soort hoogvlakte, met maar een klein beetje “op en neer”. Het blijft zonnig, met wat wind erbij waardoor het niet te warm wordt. Bert loopt zelfs met afgeritste broekspijpen. Rond 3 uur zijn we al in Königsfeld; een badplaats met veel duur uitziende hotels. Ons pension is groot en netjes, maar niet overdreven duur of luxe. We hebben een heel groot balkon, waar we de tent over een paar stoelen hangen om te drogen. Aan de overkant is een park met een restaurant, waar het op deze lekkere dag druk is op het terras. We lopen even door de “hoofdstraat” op zoek naar een zaakje om vanavond te kunnen eten. Er blijkt een chinees te zijn; is weer eens wat anders! Omdat de buitenkant niet zo oogt, kijken we even binnen om eventueel ook te reserveren. Een uiterst vriendelijke chinees vertelt ons dat reserveren niet nodig is; we zeggen dat we vanavond dan komen eten. Op het terras in het park gaan we in de schriften schrijven en wat drinken. Ze hebben hier heel leuke suikerzakjes, waarvan ik er een paar ‘achterover druk’. Na koffie en een biertje gaan we de spullen terugbrengen naar het hotel en vervolgens naar de Chinees. De Chinees kijkt heel verbaasd als we binnenkomen; waarschijnlijk heeft hij gedacht dat we uit beleefdheid hadden gezegd dat we kwamen eten! Het eten is wat anders dan bij ons, maar het is lekker en de ober is uiterst vriendelijk. Hij spreekt Duits zoals Chinezen bij ons Nederlands spreken, maar vindt het leuk een praatje te maken. Dat we uit Nederland komen en lopend zijn vindt hij fantastisch; hij vertelt dat er ’s zomers veel Nederlanders in deze streek vakantie vieren en dat hij dan een aantal vaste gasten heeft. Nederlanders zijn veel vriendelijker en gezelliger dan Duitsers, volgens hem. Als we klaar zijn en om de rekening vragen duurt het een hele tijd, terwijl de ober niet echt druk is met de gasten aan de paar andere bezette tafeltjes. Heeft hij ons misschien niet goed begrepen? Bert vraagt weer om de rekening, en even later komt hij met de rekening en een paar likeurtjes van het huis. Daarom duurde het dus langer! Bij ons vertrek krijgen we een hand en de allerbeste wensen van de ober.

Dag 29, zaterdag 26 april: Freudenstadt – Schilltach Bert: V Freudenstad A Schilltach A 28 km (17 + 1 verkeerd + 6 naar Schenkenzell + 3,5 + 0,5 naar camping) W heerlijk warm O op camping in Schilltach E Italiaans in wat langzaam restaurant T 600 + 28 = 628 km Vandaag was gepland tot minimaal Alpirsbach en mogelijk wat verder. Een camping in Alpirsbach was als het ware wat “terug” op de route dus zijn we verder gaan tot iets voorbij Schilltach waar een camping aan het riviertje ligt. We zijn afgeweken van de route en volgen een dal. Morgen volgen we dat verder en komen dan weer op de Oost-route uit. Het is om te kamperen nu heerlijk weer en mooi droog. Waarschijnlijk morgen ook lekker loopweer. Aanvullend meld ik nog even dat we “bij de bakker” in het dorp een biertje hebben gedronken. Daar was het laatste terras in de zon. We konden geen koffie meer krijgen omdat de zaak dicht ging maar bier kon nog wel. Terwijl wij aan ons bier zaten werden rondom ons heen de stoelkussens, de stoelen en de tafels weggehaald. We hebben toen toch maar wat vlotter ons bier opgedronken. Direct nadat we hadden afgerekend verdween ook onze tafel en voordat we van het terras af waren werd de zaak afgesloten. Een biertje op de valreep dus. Daarna hebben we gegeten bij Alte Trito waar het tempo duidelijk anders was. Aanvulling : wij hadden tijd zat dus was het niet zo’n probleem dat het wat langer duurde ofschoon we ook wel gevraagd hebben / gezegd hebben dat het eten nu wel mocht komen. Het was wel leuk, of juist niet leuk, om te zien hoe andere mensen zich duidelijk ergerden. In sommige gevallen wel terecht omdat het erg lang duurde en dan ook nog niet gelijk voor een hele tafel werd opgediend maar met wel erg lange tussenpozen. D aar ook gezien hoe het pasjes systeem voor sigaretten automaten werkte. Je moet dus een pasje hebben om sigaretten uit de automaat te halen en dat pasje is pas vanaf een bepaalde leeftijd te verkrijgen. In algemene zin is te zeggen dat de markering van de Ostweg veel minder goed is dan die van de E1. We moeten hier goed opletten en regelmatig aan de hand van het boekje of de kaart kijken hoe we verder moeten. Vandaag hebben we een stuk pad 4 keer gelopen om uiteindelijk de juiste route te vinden. We kwamen enkele malen langs het Hummelhutje waar we ook nog een foto van gemaakt hebben. Gelukkig staan de “vieze gedichten” die Helma daar gelezen heeft niet op de foto. De paden variëren nogal in kwaliteit. Duidelijk is dat de kwaliteit zeer van invloed is op het tempo. Als je steeds loopt te baggeren schiet het echt niet op. Het mooiste is dus een goede markering en goede paden. Helma: ’s Ochtends een mooi stuk door het bos. Alleen is de bewegwijzering erg slecht; we komen op een 5-sprong waar geen enkele aanwijzing staat. Bert dus zeer uitgebreid de kaart bekijken, maar we komen er niet uit. Een pad kiezen, teruglopen, weer een ander. Uiteindelijk hebben we een schuilhutje in het bos met het bordje Hummelhütte een keer of 4 gezien! Tenslotte lopen we op het kompas de (volgens ons) goede richting in en vinden dan een paadje dat in het begin niet op een pad lijkt, maar dat toch wel is. Planning is Alpirsbach, maar daar ligt de camping wat van de route af; doorlopen naar Schilltach is daarom handiger. ‘s Middags komen we daar aan: een schilderachtig plaatsje, heuvelachtig met alleen maar mooie vakwerkhuizen. De camping hier is een smalle strook langs een beekje, vlakbij het dorp, heel leuk gelegen. En… er zijn hier andere Nederlanders! Hebben we anders meestal een hekel aan andere Nederlanders op vakantie, nu vinden we het leuk. Gewoon even Nederlands kunnen praten is weer heel wat anders na een maand onderweg! In het dorpje willen we op een leuk pleint even wat drinken; ze gaan al bijna sluiten, maar alleen een biertje kan nog wel. Terwijl we zitten wordt rondom ons het terras schoongemaakt en afgebroken. Je gaat dan vanzelf wat sneller drinken! ’s Avonds eten in een zaakje dat niet op de drukte berekend is- mensen rondom ons zitten wel heel lang te wachten en bij de tafel naast ons krijgt de laatste het eten als de eerste al klaar is! Op de camping is een grote partytent, die als restaurant/bar/feestzaal gebruikt kan worden. Hier kunnen we ’s avonds nog even wat drinken en een spelletje doen. Van dit soort voorzieningen op een camping moeten we het hebben; dan kun je lekker zitten. Hoewel het kamperen verder heel lekker is – we slapen prima en je hebt veel meer vrijheid en mogelijkheden dan in een pension- missen we stoelen. Steeds op de grond zitten is lastig.

Dag 28, vrijdag 25 april: Pfalzgrafenweiler – Freudenstadt Bert: V Pfalzgrafenweiler A Freudenstadt A 17 km (Helma vindt dat we de bordjes aan mogen houden) W vanmorgen een bui en verder heerlijk, met in de middag terrasjes weer O hotel E Pizzeria met ijskoude serveerster en servetten in de koeling T 583 + 17 = 600 km Dat wil zeggen 4 weken van 150 km met heuvels en met bepakking. Ik ben trots op ons en zeer tevreden. Ik zit nu in een serre van een restaurant achter een veel te grote witte bier. Wel lekker. We hebben vandaag niet veel gelopen maar wel snel. We waren om 13.00 uur hier en hebben de was gedaan en het stadje bekeken. Op zoek naar een restaurant zijn we hier beland maar gaan hier niet eten. Waar wel weten we nog niet. De 600 km geeft me een goed gevoel. Ik begin echt te geloven dat we het kunnen halen. Omgekeerd zou het me meer tegen vallen als het niet lukt. Helma zag trouwens gisteren op weg naar Pfalzgrafenweiler enkele doodstille eenden. Ze zaten volgens haar lekker te snateren. Het klinkt nu niet zo leuk maar we hebben later om die uitdrukking erg gelachen. Aanvulling : Bij het uittypen moet ik weer lachen om dat moment In het hotel waar we afgelopen nacht hebben geslapen hielp de moeder van de eigenaar nog steeds mee. Ze was 75 en verzorgde elke dag het ontbijt. Ze stond rond 5.00 uur op om de arbeiders die daar overnachtten op tijd van een ontbijt te voorzien. Ze was erg verrast toen ze hoorde dat we naar Rome gingen. Bij het afscheid wenste ze ons oprecht veel succes om ons doel te halen. Ondanks haar handicap vanwege een hersenbloeding was ze nog goed bij de tijd (ofschoon ze er eerlijkheidshalve niet zo uitzag) Het hotel kostte € 21,-- p.p. incl ontbijt Voor een ½ liter bier en een witbier werd, toen we zelf meldden dat ze nog wat vergat af te rekenen, € 2,-- gerekend. Aanvulling : De beste mevrouw had zoals gezegd een hersenbloeding gehad en was licht gehandicapt. Ze liep wat moeilijk. Op onze vragen of dat er verbetering mogelijk is zei ze dat ze eigenlijk therapie moest volgen maar dat lukte niet omdat dan haar zoon de zaak alleen had moet runnen. Eigenlijk een zaakje dat er zowel voor wat betreft het gebouw als het personeel een beetje onooglijk uitzag maar bij nader inzien toch wel “een menselijke maat” had. Helma: Bij het ontbijt praten we met de oude mevrouw; ze heeft een paar jaar eerder een hersenbloeding gehad en loopt daarom nogal moeilijk. Ook praat ze wat onduidelijker en is haar gezicht een beetje scheef. Elke dag helpt ze in de zaak, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds na het eten. Wel gaat ze ’s middags even rusten. Ze is begin 70, maar ziet er wel jaren ouder uit dan mijn (even oude) moeder! Ze vertelt dat ze eigenlijk therapie moet hebben, maar daar heeft ze geen tijd voor. Van dit soort verhalen worden we steeds een beetje stil en voelen we ons wel heel erg luxe-paarden. Mensen die hier werken, in pension zitten omdat het niet anders kan en wij die zomaar een paar maanden voor ons plezier op weg zijn. Ik heb ’s ochtends een beetje hoofd- en buikpijn, dus ben blij dat we niet zo’n lange dagetappe hebben. De etappe is mooi, al zijn er wel regelmatig blubberpaden bij; wat ooit een pad was is dan een grote glibberige troep met plassen. Soms kun je er omheen, soms zit er niets anders op dan er doorheen glibberen met de modder bijna tot bovenaan de schoenen. We lopen vandaag slechts een kilometer of 17 en zijn dan ook al om 13.00 uur in Freudenstadt. Een grotere plaats met een mooi centraal plein en het is er heerlijk zonnig. We vinden een hotel aan het centrale plein voor € 80; een kamer boven een restaurant met allemaal hertenkoppen; het heet niet voor niets : Jägerstüble”.We hebben een ruime kamer en grote badkamer en omdat we lekker vroeg zijn wassen we het nodige- hier kunnen we het in ieder geval drogen. Het plaatsje is leuk om rond te lopen en wat te bekijken. We vinden een internetcafé en zitten later in de serre van een restaurant heerlijk in het zonnetje achter het witbier de schriftjes bij te werken. Er is ook een intersport hier en daar gaan we op zoek naar poncho’s; de oude lekken wat en stinken meer dan vreselijk. Ze hebben hier wel poncho’s, maar niet groot genoeg voor over de rugzakken. Dus toch maar aan de kinderen doorgeven dat ze de twee andere die nog thuis liggen meegeven aan Wilfred en Diane. We eten bij een Italiaans restaurant “La dolce vita”; aan de wand allemaal foto’s uit deze speelfilm. Onze serveerster, een jong meisje, is nogal stug. Het valt ons op dat wij papieren servetten hebben, terwijl er bij enkele andere tafels gevouwen stoffen servetten staan. Volgens mij zijn dat gereserveerde tafels. Onze serveerster komt met en blad gevouwen servetten aanlopen en zet ze tot onze verbazing in een koeling. Bert vraagt waarom dat is, en dat breekt het ijs: ze begint te lachen en vertelt dat dat de enige plek is waar ze ze kwijt kunnen. Later bij het afrekenen krijgen we een kaartje: zo kunnen we een volgende keer tevoren reserveren en dan krijgen we ook zo’n mooi servet! ’s Avonds belt Anne om te vertellen dat ze niet is aangenomen bij de HKU, waar ze graag naartoe had gewild. Jammer....

Dag 27, donderdag 24 april: Liebelsberg – Pfalzgrafenweiler Bert: V Liebelsberg A Pfalzgrafenweiler A 27 km W alleen eerste half uur regen daarna heerlijk weer en met korte mouwen gelopen O In zeer eenvoudig hotel met balkon E Italiaans restaurant (lekker) T 556 + 27 = 583 Volgens het boekje was de afstand 26 km maar 1 km extra van en naar de camping. Het was boffen vanmorgen dat we de tent konden afbreken en de rugzak konden inpakken tussen de buien door. Op zich zelf vreemd dat je zo kan genieten van een nachtje kamperen. Maar het was echt heerlijk en we hebben perfect geslapen. Allen de tent oprollen leverde een natte broek op maar die was vlot weer droog. ’s Avonds even dobbelen in de tent bij een kopje aanmaakkoffie, ook al is dat anders dan een café coretto bij een Italiaan, nemen ze ons niet meer af. We hadden tegen een medewerker van de camping, bij afwezigheid van de chef, verteld wat de bedoeling was en waar we heen gingen. ’s Avonds in de kiosk kregen we de meest hartelijke reacties en wist iedereen al waar we heen gingen. Toen ik vroeg wat “wilde kartoffelen” waren kregen we die gelijk te zien en werden er een paar gebakken voor ons. Ook de vader van de eigenaresse van de camping kwam een praatje maken en begreep ons wel maar toch ook weer niet. Op de camping kwamen nooit wandelaars of rugzakkampeerders, laat staan wandelaars naar Rome. Vandaag was het een hele mooie route met een wat steile klim maar vooral ook een mooie omgeving en heerlijk wandelweer. Het hotel waar we nu zijn heeft een groot balkon en in no time hingen er een buiten- en een binnen tent te drogen. Ideaal. Verder lijkt het personeel hier wat “eenvoudig” De vaste gasten zijn allemaal arbeiders die hier in pension zijn en weten precies de weg. Ze tappen zelf, dekken zelf hun deel van de tafel en worden ook gevraagd om even een zak aardappels naar binnen te sjouwen. Morgen hebben we gepland naar Freudenstadt, een heel mooie stad en we willen proberen er vroeg te zijn. De afstand van 16 km is conform het boekje, op de borden hebben we gezien dat het 17 km is en dat zou precies de 600 km vol maken. Als het lukt een heel mooie prestatie en ruim binnen de planning. Gisteren hebben we het gedicht van Herman en Marloes gelezen. Mooi dat er een aansprekende kaart van Jopie Huisman bij zat. Het gedicht sprak ons aan. We zitten er helemaal in. Morgen al weer 4 weken van huis weg. Helma: Op de camping gelukkig de tent droog kunnen inpakken, tussen een paar buitjes door. Verder lekker wandelweer, ‘s middags zelfs redelijk warm (voor Bert korte-mouwen-weer). Vandaag zo’n 27 kilometer, maar het lopen gaat lekker dus dat is best te doen. Wel is het hier steiler dan we vooraf hadden gedacht. In de planning heet dit “lekker heuvelen”, maar het is meer klimmen. In Pfalzgrafenweiler zien we een groot hotel aan het centrale plein. Omdat het er wat prijzig uitziet vraagt Bert in een winkeltje waar we langs komen of er ergens een pension is. Ze begrijpen precies wat we bedoelen en we worden verwezen naar een pension om de hoek met een “Gut Bürgerliche Küche”. Bij binnenkomst worden we vreemd aangekeken. Een oudere mevrouw blijkt de moeder van de eigenaar te zijn - ze regelt niet alles, maar geeft wel aan dat we er kunnen slapen. Met haar zoon moeten we dan later de rest maar regelen. Een van de mannen die bij haar aan de stamtisch zit, geeft aan dat ze “Leicht behindert” is. De kamer kost slechts 42 euro inclusief ontbijt, maar dan hebben we geen eigen sanitair. De w.c. en douche op de gang zijn netjes en we hebben een groot balkon, dus we zijn dik tevreden. Handig, dat balkon, want zo kunnen we de tent mooi drogen. Als we later even beneden wat drinken merken we dat dit echt een zaak is met veel vaste klanten; allemaal arbeiders die hier een paar weken zitten. Iedereen helpt met dingen naar de keuken brengen, tapt zijn eigen biertje. Wij eten bij een Italiaan in de stad; als we terugkomen zit iedereen aan een grote tafel samen schnitzel met patat te eten.