Dag 114, zondag 20 juli: Prima Porta – Rome (Vaticaanstad)

Bert:

V Prima Porta camping A Rome St Pietersplein A 20 km W heet O in luxe hotel E in stadscentrum T 1974 + 20 = 1994 km

(geschreven 21-7)

Vanmorgen vroeg opgestaan in onze hut en zachtjes gedaan voor onze buren. Lekker geslapen maar je hoort alles van de buren. Een vreemd gevoel de laatste dag. Ik weet niet hoe ik zal reageren als ik Emil en Anne zal zien. Net bij het laatste dorpje nog even gepind en koffie gedronken. Er was een leuk hondje van een van de gasten die precies met zijn kopje onder het windscherm door lag. Bij een tunneltje onder een spoor en verkeersweg zijn we nog even verkeerd gelopen maar kort daarna het juiste pad gevonden. Een prachtig fietspad langs de Tiber door het buitengebied. Later langs veel sportvoorzieningen maar ook langs krotten, waarschijnlijk voor Roemenen e.d. In de stad hebben we nog even koffie gedronken en gebeld. Op het St. Pietersplein even zoeken en toen werden we ingehaald met ballonnen en medailles.

We zijn er, we hebben het gehaald met zijn tweeën

Het lukte vanwege mijn korte broek niet om een stempel te halen. Wel een mooie foto van ons bij de Zwitserse garde. Koffie gedronken op een terrasje en naar ons hotel.

Aanvulling : Gisteravond toen we net voor het eten voor onze hut zaten hebben we onze buren ontmoet. Een jong stel dat een paar weken op vakantie was en voor een week in Rome verbleef. Toen zij vroeg of we gezien onze keur al lang onderweg waren vertelden we dat dit onze laatste dag was van een wandeltocht naar Rome. Toen haar vriend of man kwam en zij vertelde dat we een voetreis naar Rome maakten vroeg hij zoiets van “een geheel gratis verzorgde voetreis zeker”. Pas toen we er serieus op ingingen geloofde hij het echt. Ze vertelde ook dat de hut nogal gehorig was en dat er de vorige nacht Japanners in zaten die gezien het tijdsverschil ’s nachts naar huis belden. Ze kon alles gewoon meeluisteren. Het klopte wel want als een van de buren zuchtte of zich omdraaide in bed kon je het bij ons horen. We hebben ze ‘s morgens niet gezien maar zij hebben ons ongetwijfeld gehoord. 

Ook vandaag hebben we nog mensen ontmoet die ons spontaan vroegen waar we vandaan kwamen en dan vol bewondering waren. Zelfs of misschien wel juist in Rome blijft dat leuk. 

Helma:

Vroeg op; we konden toch niet meer slapen… spanning denk ik. We doen alles zo stil mogelijk, om de buren niet wakker te maken. Dan op weg, voor de aller-, allerlaatste etappe.

Het eerste stuk is bekend; een stuk verderop is een soort ‘voorstadje/buitenwijk’ van Rome, waar we bij een zaakje lekker koffie kunnen drinken. Het is hier ook overal wat ‘rommelig’, veel troep langs de weg.

Na een tunneltje komen wij op een vrij liggend fietspad door een groen gebied, een soort park. De Tiber loopt hier doorheen. Een mooie route, veel rustiger dan ik had verwacht. Wat verderop zien we op een afstand een soort ‘sloppenwijk’ van armoedige huisjes. Of hier illegalen wonen of zo?

Na het parkgebied komen we uit bij een weg met het bord ‘Rome’ erop; we hebben het gehaald!

Iets verderop een zaakje waar we wat eten en bellen met mijn ouders. Zij zijn goed aangekomen, zijn nu in het hotel. Ik vertel dat het voor ons nog zo’n anderhalf uur lopen is, dan zien we ze op het plein voor de Sint Pieter!

Zo lopen we het laatste stuk; op het drukke plein even zoeken en dan worden we ‘binnengehaald’ met ballonnen en medailles. Het zit erop!

Een reis om nooit te vergeten….