Woensdag 25 januari 2017
Een verschrikkelijke nacht gehad… Bert heeft weer heel vast geslapen, het grootste deel van de nacht. Maar heel wat keren gingen er alarmpiepjes af. Hij sliep er doorheen, maar ik schrok iedere keer weer wakker. De nachtzuster kwam dan direct kijken en probeerde zijn hoofd anders te leggen, want op de een of andere manier blokkeerde er iets. Hij ligt aangesloten aan een apparaat dat alle waardes meet en alarm geeft als daar iets niet goed is.
Twee keer werd Bert wakker; de eerste keer een beetje in paniek, omdat hij het gevoel had dat er slijm in de keel zat dat hij niet kon doorslikken. Dat is natuurlijk wennen; als er ‘automatisch’ lucht wordt ingeblazen is het moeilijk tussendoor te slikken. Dat legde de zuster even uit en daarna viel hij weer in slaap. De tweede keer was hij helemaal van slag, wilde het masker niet meer op. We hebben echt op hem moeten inpraten voor hij ermee instemde het gewoon op te houden.
Door al het gedoe, de vermoeidheid, had ik midden in de nacht ineens vreselijke honger. Toen ik de nachtzuster vroeg of er misschien iets te eten was regelde ze snel een kop thee en een boterham voor me, zo aardig! Daarna heb ik gelukkig nog een poosje kunnen slapen.
Vanochtend is Bert door de ‘ochtendploeg’ op de toiletstoel geholpen en naar de aangepaste badkamer gebracht. Deze toiletstoel is helemaal niet fijn. Geen voetensteun, dus Bert zit dan niet prettig. Als oplossing werd nu ergens een doos vandaan gehaald die onder zijn voeten werd gezet….. Na het ontlasten voelde hij zich helemaal niet fijn, werd enorm duizelig. Dus niet douchen, maar op bed gewassen. Daarna kreeg hij het kapje opgezet en viel direct weer in slaap. Ongelooflijk dat hij, na al die uren slapen, direct weer inslaapt. Het beste bewijs dat hij enorm vermoeid is geweest, al wekenlang.
Rob, de specialistisch verpleegkundige komt met de dokter langs voor de ochtendronde. Omdat Bert weer vast slaapt voeren ze het gesprek met mij. Duidelijk is dat het masker ’s nachts goed werkt. De waardes van het meetapparaat laten zien dat zuurstof en koolzuur in het bloed normaal zijn geworden. Maar zodra hij het masker niet meer op heeft, lopen de koolzuurwaardes weer op en dat zorgt voor de duizeligheid. “Het is dus echt noodzakelijk dat hij ook overdag ademhalingsondersteuning krijgt”, zegt dokter Gaytan. Dat wordt dan eenzelfde apparaat als ’s nachts, maar met een slang waarmee hij lucht kan ‘happen’. Er komt een rekje achterop de rolstoel waar het apparaat op gezet kan worden. We overleggen nog even over het type apparaat. “Gaan jullie weleens uit, naar een theater of zo?”, vraagt Rob. Dat doen we inderdaad en daarom krijgt hij een apparaat van Philips; die schijnt het meest geruisloos te zijn.
Gisteravond heb ik afgesproken met Helma en Ada dat zij vandaag wel willen helpen. Ada heeft mijn sleutel meegenomen en rijdt vandaag op en neer naar Doetinchem. Het ‘rolkussen’ voor tussen Berts knieën was ik vergeten mee te nemen, en de wekker die op het plafond projecteert. Die hebben we een poosje geleden gekocht, zodat Bert kan zien hoe laat het is, als hij op zijn rug ligt. Is voor hier ook wel heel fijn.
Helma had aangeboden dat zij vannacht wel hier wel slapen, dan kan ik naar huis om wat extra kleding op te halen en een nacht ‘bij te slapen’. Heb ik wel nodig….
