13, 14 en 15 januari 2017

Het bericht van de arts heeft ons laten schrikken. Ergens hadden we wel verwacht dat er iets moest gebeuren, maar nu horen dat Bert ‘met stip’ bovenaan de wachtlijst komt, geeft aan dat het ernstig is. “Als ik helemaal afhankelijk wordt van slangen om me in leven te houden, hoeft het van mij niet meer”, zei Bert een jaar geleden. Maar nu dan zeggen dat hij niet aan een beademingskapje wil ’s nachts? Je eigen grenzen schuiven toch op, hebben we al eerder gemerkt.

Bert wil het wel, maar ziet er tegelijkertijd ook erg tegenop. Als je je niet kunt bewegen en je ook nauwelijks verstaanbaar kunt maken met zo’n masker op, is dat gewoon ‘eng’. We praten er samen uitgebreid over; eigenlijk is er niet veel te kiezen, dit zal ‘gewoon’ moeten.

Het praten gaat trouwens achteruit; een poosje geleden viel me al op dat zijn stem steeds meer hees klonk. Nu is ook het volume een stuk minder. Dat zal misschien ook te maken hebben met die onvoldoende ademhaling. Althans, dat hopen we allebei; niet meer kunnen communiceren is echt het zwarte scenario…