Zaterdag 18 februari 2017

Ik ben moe, in de war, verdrietig, alles tegelijk…. Gisteren was een heel bijzondere dag. Na mijn berichten van donderdagavond was er van alles geregeld. Helma en Ada bleven slapen, hebben gisteren met van alles geholpen. De naaste familie kwam allemaal, Anne was uit Engeland gekomen en van Schiphol opgehaald door Hans en Gisèle. In de ochtend wilde Bert graag met Henny, onze vroegere pastor, praten. Die kwam direct, maar wilde graag een zegen geven in aanwezigheid van de familie. ’s Middags is hij, met dominee Dik, terug geweest en hebben we een soort gezamenlijke zegen gegeven en gekregen. Fons en Bernadet hadden ook vrij geregeld op het werk en waren er ook bij.

Gisteren heb ik een korte mail gestuurd naar iedereen om ze op de hoogte te brengen en daar zijn al heel veel reacties op gekomen.

Veel tranen, mooie woorden, maar tegelijkertijd ook zo vreemd. Is dit wat ze noemen een ‘ontkenningsfase’? Ik kan gewoon niet geloven dat Bert nu zomaar dood gaat…

Vanochtend bedacht ik dat ik Daniël en Simone even een berichtje moest sturen; misschien willen zij ook nog komen om Bert te zien. Ze reageerden direct en zijn oppas voor de kinderen gaan regelen. Om half 5 vanmiddag kreeg ik het bericht dat ze vertrokken uit Berlijn… hoe bijzonder.