Dag 114, zondag 20 juli: Prima Porta – Rome (Vaticaanstad) Bert: V Prima Porta camping A Rome St Pietersplein A 20 km W heet O in luxe hotel E in stadscentrum T 1974 + 20 = 1994 km (geschreven 21-7) Vanmorgen vroeg opgestaan in onze hut en zachtjes gedaan voor onze buren. Lekker geslapen maar je hoort alles van de buren. Een vreemd gevoel de laatste dag. Ik weet niet hoe ik zal reageren als ik Emil en Anne zal zien. Net bij het laatste dorpje nog even gepind en koffie gedronken. Er was een leuk hondje van een van de gasten die precies met zijn kopje onder het windscherm door lag. Bij een tunneltje onder een spoor en verkeersweg zijn we nog even verkeerd gelopen maar kort daarna het juiste pad gevonden. Een prachtig fietspad langs de Tiber door het buitengebied. Later langs veel sportvoorzieningen maar ook langs krotten, waarschijnlijk voor Roemenen e.d. In de stad hebben we nog even koffie gedronken en gebeld. Op het St. Pietersplein even zoeken en toen werden we ingehaald met ballonnen en medailles. We zijn er, we hebben het gehaald met zijn tweeën Het lukte vanwege mijn korte broek niet om een stempel te halen. Wel een mooie foto van ons bij de Zwitserse garde. Koffie gedronken op een terrasje en naar ons hotel. Aanvulling : Gisteravond toen we net voor het eten voor onze hut zaten hebben we onze buren ontmoet. Een jong stel dat een paar weken op vakantie was en voor een week in Rome verbleef. Toen zij vroeg of we gezien onze keur al lang onderweg waren vertelden we dat dit onze laatste dag was van een wandeltocht naar Rome. Toen haar vriend of man kwam en zij vertelde dat we een voetreis naar Rome maakten vroeg hij zoiets van “een geheel gratis verzorgde voetreis zeker”. Pas toen we er serieus op ingingen geloofde hij het echt. Ze vertelde ook dat de hut nogal gehorig was en dat er de vorige nacht Japanners in zaten die gezien het tijdsverschil ’s nachts naar huis belden. Ze kon alles gewoon meeluisteren. Het klopte wel want als een van de buren zuchtte of zich omdraaide in bed kon je het bij ons horen. We hebben ze ‘s morgens niet gezien maar zij hebben ons ongetwijfeld gehoord. Ook vandaag hebben we nog mensen ontmoet die ons spontaan vroegen waar we vandaan kwamen en dan vol bewondering waren. Zelfs of misschien wel juist in Rome blijft dat leuk. Helma: Vroeg op; we konden toch niet meer slapen… spanning denk ik. We doen alles zo stil mogelijk, om de buren niet wakker te maken. Dan op weg, voor de aller-, allerlaatste etappe. Het eerste stuk is bekend; een stuk verderop is een soort ‘voorstadje/buitenwijk’ van Rome, waar we bij een zaakje lekker koffie kunnen drinken. Het is hier ook overal wat ‘rommelig’, veel troep langs de weg. Na een tunneltje komen wij op een vrij liggend fietspad door een groen gebied, een soort park. De Tiber loopt hier doorheen. Een mooie route, veel rustiger dan ik had verwacht. Wat verderop zien we op een afstand een soort ‘sloppenwijk’ van armoedige huisjes. Of hier illegalen wonen of zo? Na het parkgebied komen we uit bij een weg met het bord ‘Rome’ erop; we hebben het gehaald! Iets verderop een zaakje waar we wat eten en bellen met mijn ouders. Zij zijn goed aangekomen, zijn nu in het hotel. Ik vertel dat het voor ons nog zo’n anderhalf uur lopen is, dan zien we ze op het plein voor de Sint Pieter! Zo lopen we het laatste stuk; op het drukke plein even zoeken en dan worden we ‘binnengehaald’ met ballonnen en medailles. Het zit erop! Een reis om nooit te vergeten….

Dag 113, zaterdag 19 juli: rustdag in Prima Porta Bert: V + A Prima Porta A 0 km W heet en weer onbewolkt O in mini bungalow op de camping E weer in restaurant op de camping T 1974 + 0 = 1974 km Onze laatste rustdag. We zijn vanmorgen in Prima Porta geweest en hebben iets voor Anne gekocht zodat we in ieder geval niet met lege handen staan. Verder hebben we lang gewacht op onze sleutel van de minibungalow, de hut te noemen. Onze kampeerplaats moest om 11.00 uur leeg zijn maar pas om 13.00 uur was onze hut beschikbaar. Het is een ruimte met 2 bedden en een rek als kast. Buiten staat een tafeltje en twee stoelen dat we met onze buren moeten delen. We hebben wel buren want er hangt was buiten. Het is een beetje oude stacaravan type 2 hutten onder één dak. In het raam ontbreekt een hor en het gordijn hangt aan een kapotte rail. Onder het raam zit in de wand een wespennest. We hadden wel stroom maar ze zijn nu bezig om een storing te herstellen en dus zijn alle hutten nu afgesloten van stroom.. Wel hebben we lakens zodat we morgen onze slaapzakken niet in hoeven te pakken en vlot weg kunnen. Of we de sleutel wel of niet kunnen afgeven zien we wel en anders maar niet. De receptioniste lijkt de pik op ons te hebben omdat ze gisteren ons paspoort niet kreeg. Helma denkt dat ze ons bewust lang liet wachten en ons een rotte hut heeft gegeven. Emil Anne Pa en Ma zijn nu al onderweg. We hebben ze gisteren beiden nog even gebeld. Morgenochtend houden we telefonisch contact en rond 12.00 – 13.00 zit onze laatste loopdag erop. Aanvulling : We hebben zoals gezegd lang moeten wachten op onze hut en ondertussen hebben we op het terras bij het restaurant gezeten. Het was een soort “vrij toegankelijk” terras net naast het “bediende” terras. We zaten dus ook met een spelletje en een zelf te smeren broodje niemand in de weg. Nadat we onze hut hadden “ingericht” hadden we weer niets te doen en zijn we in de loop van het einde middag weer naar het terras gegaan. Het leuke was dat er een aantal tafeltjes werden ingericht en er al gesneden brood op de tafels werd gezet. Het leek ons wat vroeg want het restaurant ging nog niet open en het brood zou uitdrogen. Even later bleek dat al het personeel van de camping gezamenlijk kwam eten. De baas van het restaurant zelf at gezellig mee en tijdens het eten regelde hij de verder zaken en bediende af en toe wat gasten. Het personeel kon lekker dooreten. Wij hadden ondertussen ruim voldoende aperitief op en wilden voor het eten nog even naar onze hut gaan. Juist op dat moment kwam de baas zelf met twee grote bieren naar onze tafel. Juist toen we ons afvroegen of er iets fout was met de bestelling zei hij dat het van het huis was. We hebben het lekker opgedronken omdat we het niet net zoals de voorgaande avond durfden laten staan. We voelden ons vaste gasten en waren van mening dat de gastvrijheid van het restaurant de service van de receptie ruimschoots goedmaakte. Helma: De laatste ‘rustdag’; de afgelopen week was het steeds ‘de laatste…’ Het voelt dubbel; fijn om er bijna te zijn, de kinderen en mijn ouders morgen te ontmoeten en trots dat we het gehaald hebben (als er geen ongeluk gebeurt), maar deze tocht was iets waar we zo lang naar hebben uitgekeken, toegeleefd. We hebben zoveel prachtigs gezien en meegemaakt en dat is straks allemaal voorbij. We breken de tent af, de plek moet om 11.00 uur leeg zijn; dan naar de receptie om de sleutel te vragen van onze minibungalow. Helaas moet die nog worden schoongemaakt, krijgen we te horen. Pas om 13.00 uur kunnen we de sleutel komen halen. Wel vreemd, want ik zie een schoonmaakster uit een leeg ‘huisje’ komen, lijkt me dat we daar gewoon in kunnen dus. Ik heb het gevoel dat het meisje van de receptie (dezelfde van gistermiddag) expres moeilijk doet, dat ze nog steeds kwaad is dat we de ID kaarten niet wilden afgeven. We gaan koffie drinken bij de bar en mogen daar, in een hoekje, onze rugzakken laten staan. Fijn, want we willen een stukje lopen van de route morgen. Bert heeft op de kaart van Rome gezocht hoe we het best kunnen lopen; het eerste stukje is wat lastig. We moeten een drukke weg oversteken; dat willen we vandaag vast even bekijken, zien wat de beste plek is. Liever nu wat zoeken, zonder rugzakken, dan morgen. Als we terugkomen gaan we nog even naar een soort markt in het dorpje. Overmorgen is Anne jarig; hoewel ze thuis ‘echte’ cadeautjes krijgt, willen we toch iets kopen. We vinden een setje oorbellen en ketting, die keurig worden ingepakt. Op de camping zoeken we maar weer het terras op tot we om 13.00 uur eindelijk onze sleutel kunnen ophalen. Mini-bungalow’ is, op zijn zachtst gezegd, een beetje overdreven benaming voor het hokje dat we krijgen. Een wit hutje, met aan beide zijden een deur. Een soort twee-onder-een-kap dus. Bij de buren hangt was buiten, dus die kamer is ook bezet. Het is een kamer met twee bedden en een rek en verder niets. Ons raam heeft geen hor (de buren wel), de gordijnrail is kapot en onder het raam zit een wespennest…. Ik ben er nu echt van overtuigd dat de receptioniste ons expres de slechtste hut heeft gegeven die er was….. Het enige waar we wel blij mee zijn, is dat we lakens en dekens hier hebben. Dan hoeven we de slaapzakken niet te gebruiken. We kunnen vanavond onze kleren en toiletspullen voor morgen klaarleggen en verder de rugzakken inpakken. Scheelt allemaal weer, morgenochtend! Verder is het steeds weer ‘hangen’ op het terras hier. Bij ons hutje staan een tafel en twee stoelen, maar er is ’s middags geen schaduw. Gelukkig doet niemand er moeilijk over dat we hier zitten te dobbelen en wat in de schriften schrijven. Na verloop van tijd worden er allemaal tafels gedekt, maar het is geen probleem dat wij hier blijven zitten. Een poosje later blijkt dat dit de gezamenlijke maaltijd voor het personeel is! De ‘baas’ van het restaurant eet ook mee en bedient tussendoor wat gasten. Uiteraard is het hier in de middag niet zo druk; de meeste campinggasten zijn in de stad. Ik denk dat ze het juist vreemd vinden dat wij hier steeds op de camping zijn 😉. We hebben al wat drankjes op en willen weer even teruggaan naar onze hut, als de baas komt aanzetten met twee pullen bier. Een drankje van het huis, begrijpen we! Kennelijk beschouwen ze ons als een soort stamgasten. Uiteraard drinken we het op, maar het is zo wel een heel stevig ‘aperitiefje’. Dan naar de hut, waar we onze ‘buurvrouw’ ontmoeten. Een jonge Nederlandse vrouw, die hier is met haar vriend. “Jullie zijn zeker al een tijd hier, aan de kleur te zien”, zegt ze. Als we uitleggen dat we vanuit Nederland zijn komen lopen is ze erg onder de indruk. Even later komt haar vriend eraan en zij vertelt van onze reis. “Zeker een voetreis naar Rome gewonnen dan”, lacht hij. Maar als hij hoort dat het echt waar is, vindt ook hij het bijzonder. Zij hebben afgelopen nacht ook in dit ‘hok’ geslapen en we begrijpen dat het enorm gehorig is. “De buren gisteren waren Japanners, die vannacht gingen bellen. Wat ze zeiden konden we niet verstaan, maar je kon wel ieder woord horen”. Eten op het terras van het restaurant en dan slapen in ons ‘hok’. Inderdaad zo gehorig dat je het kunt horen als de buren zich omdraaien in bed….

Dag 112, vrijdag 18 juli: Morlupo – Prima Porta (bus) Bert: V Prima Porta station A Prima Porta camping A 2 km W heerlijk warm en soms bewolkt O op camping Prima Porta E zelf koken op de camping (aanvulling : dat klopt niet want we hebben in het restaurant bij de camping gegeten) T 1972 km + 2 = 1974 km Niet een echte loopdag. Maar we tellen elke dag dat we lopen, ook al drukt dit het gemiddelde . Vanmorgen ons laatste hotel gedurende onze tocht naar Rome verlaten en nu op ons laatste overnachtingsadres en ons laatste nachtje in de tent. Alles loopt een beetje op zijn eind. Een vreemd gevoel. Vanmorgen reed de laatste trein net voor onze neus weg. We dachten dat er nog meer gingen maar 8.45 uur was de laatste vandaag. Een bus ging vanwege een staking pas om 10.00 muur zodat we een erg lange koffiepauze hadden. De bus ging voor ons gevoel geheel de verkeerde kant op. We kwamen bijna weer in Fiano Romano uit (onze vorige plaats) Gelukkig kwamen we via een omweg toch op het station Prima Porta uit. Tot daar hadden we gisteren gelopen en van daar zijn we naar de camping gelopen. Morgen een rustdag en zondag vanaf de camping naar het Pietersplein. Morgen lopen we al wel vast even het eerste stukje omdat het een lastig stukje langs drukke wegen lijkt. Zondag morgen zoeken is niet zo’n succes vandaar even een stukje voorlopen. Voor het eerst deze hele tocht wilde men bij de receptie van de camping ons echte paspoort en nam men geen genoegen met een kopie. De echte hebben we niet gegeven zodat we vooruit moesten betalen. Stadse invloeden zullen we maar zeggen. Op de camping staan trouwens erg veel miniappartementen waar wij er voor morgen ook een van hebben. Ik ben benieuwd welke en hoe zo iets er van binnen uitziet. Vandaag de 16 e week afgesloten. Een week met een rustdag en een dag van 3 en een van maar liefst 2 km per dag. In totaal nog 78 km gelopen. Niet het record dus. Zondag lopen we volgens planning 20 km en komen in totaal dan uit op 1990 km in 100 loopdagen (aanvulling : na correctie op 1994) Helma heeft de fut op. Ze wil niks meer doen. Ze wil ook niet zelf koken. (Althans dat ik zelf kook) Letterlijk: geen kleffe pasta meer vanuit een bakje zittend op een matje eten Aanvulling : We hebben dus gegeten in het restaurant op de camping. Heerlijk buiten in een gezellige sfeer. We werden bediend door iemand die ons niet goed begreep. In het Engels ging het een stuk beter. Het bleek een Poolse te zijn die hier vakantie werk deed. Tijdens het eten hebben we nog gesproken met een Engelsman die in zijn eentje op vakantie was. Hij vond het heerlijk op een camping omdat hij dan allerlei mensen ontmoete. Hij was docent op een soort hotel school of horeca opleiding. Op onze vraag of hij als Engelsman de koffie hier lekker vond gaf hij aan dat ook de Engelse koffie de afgelopen jaren veel beter was geworden. Maar het tempo waar ze hier de voor hem wel erg sterke koffie dronken kon hij niet bijbenen. Als hij kleine slokjes dronk ging het precies. Na het eten kregen we van de zaak nog twee heerlijke grappa’s. Voor mij was één genoeg, Voor Helma was één echt één teveel zodat we die ondankbaar hebben laten staan. Helma: Vandaag gaan we met de trein naar station Prima Porta en dan moeten we een klein stukje lopen naar de camping daar. We kunnen rustig aan doen, dus staan we wat later op en ontbijten rustig. Tegen 9 uur zijn we bij het station en zien dan net de trein voor onze neus wegrijden; hadden we gisteren beter goed de tijden kunnen bekijken… Als we zoeken hoe laat de volgende gaat, is het pas echt schrikken: de treinen vertrekken hier ’s ochtends naar Rome en komen in de loop van de dag hier weer aan, maar na 8.45 rijdt er niets meer naar de stad… Bij de informatiebalie kunnen ze ons wel vertellen dat er bussen gaan, dus naar buiten en de bus opzoeken. Goed, we zijn in Italië, dus is het bijzonder dat we nog geen enkele staking hebben meegemaakt; vandaag wel dus! Een soort werkonderbreking, want er is volop geklets, maar geen vertrekkende bus. Uiteindelijk begrijpen we dat ze rond 10 uur weer aan het werk gaan. Een lange koffiepauze voor ons dus! De buskaartjes zijn hier trouwens niet duur, €1,20 per persoon. De bus neemt natuurlijk de kortste route, maar zelfs dan zal het toch minstens 20 kilometer zijn. Het is grappig dat we over stukken rijden waar we gisteren gelopen hebben; ontspannen die nu zittend terug te zien. Maar de busroute is niet echt te volgen; na een tijd gaan we zelfs richting Fiano Romano, precies de verkeerde kant op dus…. Uiteindelijk volgen we wel borden Rome en komen na een tijd bij het station Prima Porta. Een klein stukje lopen naar de camping; duidelijk een stadscamping met een goede treinverbinding met Rome. Bij de receptie alleen aanmelden; ik had al online gereserveerd. Het meisje achter de balie vraagt naar onze legitimaties, dus ik geef de twee kopieën die we al de hele reis hebben gebruikt. Sinds de keer dat onze paspoorten op een camping (jaren geleden) zoek waren (gelukkig ergens in een la weer teruggevonden) hebben we geen originele ID-kaarten afgestaan. Nu hebben we de kaarten ergens onderin de rugzak en hebben we overal alleen een kopie laten zien of afgegeven. Maar hier gaat ze daar niet mee akkoord, het moeten de ‘echte’ zijn. We pakken de originelen erbij, zodat ze kan zien dat de kopieën hetzelfde zijn, maar ze staat erop dat we die ‘inleveren’. Dat is de regel hier. Onbegrijpelijk; maanden onderweg, enorm veel hotels, pensions, campings en jeugdherbergen gehad; nergens een probleem en dan op onze laatste overnachtingsplek de eis dat we onze ID’s achterlaten. Het lijkt ons dat dat niet eens geëist mag worden; als je in de stad loopt en wordt aangehouden moet je je ID bij je hebben. En of dat nu is omdat ze bang zijn dat we zonder te betalen vertrekken? De mini-bungalow heb ik al vooruit betaald, dat moest bij het reserveren. We bieden aan de standplaats dan nu ook direct te betalen en daar stemt ze dan uiteindelijk mee in. Op de camping is het rustig; er staan wel volop tenten en caravans, maar het lijkt erop dat de meeste mensen weg zijn, waarschijnlijk is iedereen in de stad. Er is een bar/restaurant met een groot terras; is prima zitten hier, met volop schaduw. Alles bij elkaar een prima camping, moeten we onthouden voor als we ooit nog eens met de auto hierheen zouden gaan. We bellen nog even naar mijn ouders en naar huis, waar Emil en Anne zijn. Zij hebben alles afgesproken en ingepakt, vertrekken morgenmiddag met de trein. Dan moeten ze nog ergens in Duitsland overstappen en met de nachttrein naar Rome. Komen zij zondagmorgen aan en wij in de loop van de dag, is de planning.

Dag 111, donderdag 17 juli: Morlupo – Prima Porta (lopend) Bert: V Morlupo A Prima Porta (station) A 27 km W vanmorgen vroeg om 6.30 uur bewolkt vanaf 9.00 uur zonnig en vanaf 18.00 uur weer bewolkt en winderig (de chipszak waait van tafel) O in zelfde hotel E in zelfde restaurant T 1945 + 27 = 1972 km Vandaag was het eerste stukje erg druk. Het middendeel door een prachtig natuurachtig gebied en de laatste 7 a 8 km weer druk. Daarnaast was dit stuk ook nog eens rot lopen door allerlei rotzooi in de berm. Soms ook een stoep met om de paar meter een op en afrit. Het was weer even wennen aan een stuk van meer dan 25 km. Ook zonder rugzak was het een aardige tippel. Om 6.30 zijn we gaan lopen en om 13.00 uur waren we bij station Prima Porta. Morgen gaan we daar dus nu met de trein heen en lopen we naar de camping. Dat is maar een klein stukje. Zondag de laatste loopdag, als alles goed gaat van de camping naar het Pietersplein. Vandaag hebben we Rome zien liggen. Vanuit de heuvels kan je “heel mooi” een laag smog in de verte zien hangen. Later loste deze op en was de lucht weer helder Helma: Om de warmte voor te zijn gaan we al om half 7 lopen. Het is bewolkt, dat is eigenlijk wel lekker. De route is afwisselend; stukken langs de vrij drukke weg (maar dat is overdag niet zo eng), daarna een stuk door een soort natuurgebied en het laatste stuk weer langs de weg, die zo dicht bij Rome echt druk is. Maar de weg is ook vervelend en vies, veel rotzooi in de berm gegooid. Het is in de loop van de ochtend ook weer flink heet geworden. Na al die korte stukjes van de afgelopen weken vallen de 27 kilometers me, zelfs zonder rugzak, erg zwaar. Ik ben oprecht blij als we bij het station zijn aangekomen! De terugweg met de trein (even uitpuzzelen welke we moeten hebben) gaat prima en zo hebben we ’s middag twee etappes gelopen en nog een groot deel van de middag ‘vrij’. We eten ’s avonds weer bij dezelfde zaak als gisteren en realiseren ons dat we hier wel nooit meer zullen komen. Als we nog eens in Italië gaan kamperen komen we niet in dit plaatsje, en een paar dagen Rome ga je niet onderbreken voor een treinreis naar dit dorp. Moeten we de herinnering maar koesteren!

Dag 110, woensdag 16 juli: Fiano Romano - Morlupo Bert: V Fiano Romano A Morlupo A 16 km W warm maar niet te heet, eind van de middag 18.00 uur bewolkt O eenvoudig 1 * hotel E in restaurant iets voorbij hotel (nu gepland) T 1929 + 16 = 1945 km Vandaag ook lekker gelopen. De tent afbreken en inpakken liep als een speer. 6.30 uur opgestaan en 7.45 gaan lopen. Het plaatsje is niet echt gezellig. Je merkt dat je dichterbij een grote stad komt, veel rommel, geen groeten, meer oude verwaarloosde woningen e.d. Het hotel is heel eenvoudig maar alles wat er is werkt en is schoon. Het kost ook maar € 40,-- de camping was € 32,50 per nacht. Onverwacht wordt onze planning toch nog anders. Het volgende mogelijke adres is vol en/of erg duur. We lopen nu twee etappes zonder rugzak en komen na het lopen weer met de trein terug en blijven een nacht langer hier. Morgen ruim 25 km lopen en dus heel vroeg opstaan. Vandaag heeft Helma nog even naar huis gebeld omdat René jarig is. Volgens mij hebben pa en moe er zin in om naar Rome te komen. Heerlijk gegeten op een terras bij een uitstekend en gezellig restaurant. Helma: Vroeg op en het is nog geen 8 uur als we alweer op de route zijn; niet gek vanaf een camping! Het loopt lekker; zeker na zo’n ‘slome rustdag’ is onderweg zijn veel fijner. Morlupo stelt niet veel voor als plaatsje. Je merkt dat je hier in de buurt van ‘de grote stad’ komt. Geen dorpjes met een echte ‘uitstraling’ maar meer forenzen plaatsjes of goedkopere overnachtingsplaatsen voor mensen die naar Rome willen. We hebben een hotel hier vlakbij het station. Heel eenvoudig, 1 ster, maar de kamer is koel en alles is schoon, prima dus. De plaats waar we morgen naartoe willen heeft maar 1 hotel, dus we bellen voor de zekerheid alvast op. Helaas, geen plek! Dat is naar, maar in elk geval goed dat we het nu vast weten. We overleggen en bedenken dan een ander plan; we lopen morgen verder, naar Prima Porta. Dat is een station een klein stukje buiten Rome. Is wel een flink eind, 27 kilometer, maar omdat daar een station is en we hier ook vlakbij een station zijn, kunnen we met de trein terug. Dan kunnen we morgen zonder rugzak lopen. Gelukkig is het geen probleem de kamer hier een extra nacht te boeken. ’s Avonds gaan we eten bij een restaurant een stukje verderop langs de weg. Voor de eerste keer vind ik dat een beetje ‘eng’. De weg is hier een stuk drukker en er wordt best hard gereden; voor het eerst gebruiken we dan ook de reflectorarmbandjes, om beter zichtbaar te zijn. Het restaurant is wel fantastisch; soms heb je een zaakje waar je een ‘klik’ mee hebt! Prima eten en een schitterend uitzicht over het dal; gaan we morgen zeker nog een keer van genieten. 

Dag 109, dinsdag 15 juli: Rustdag Fiano Romano Bert: V + A Fiano Romano camping A o km W vanmorgen in de schaduw fris voor de rest heet O op zelfde camping E op de camping T 1929 km Vandaag een rustdag hetgeen betekent dat we werkelijk niets gedaan hebben vandaag. Een beetje gelegen, een spelletje, wat was, wat gedronken en dergelijke. Nu zitten we in de schaduw bij de bar. Bij de tent is geen schaduw en dan is het echt te heet. Gisteren in de tent in de zon 49,7 °C op mijn horloge. Vandaag heeft Helma via internet een minibungalow geboekt voor de laatste nacht op een camping vlak voor Rome. We hoeven dan ’s morgens niet eerst de tent af te breken en kunnen dan wat vroeger gaan lopen. Aanvulling : ’s avonds na het eten gingen we nog wat drinken op het terras bij het restaurant op de camping. Er was een jeugdprogramma waaraan erg veel kinderen meededen. Het leuke was dat Helma veel melodietjes van liedjes kende van school. Vanaf deze camping reed ook een bus naar Rome. We zijn niet meegegaan omdat we graag te voet in Rome wilde aankomen en het wat vreemd is als je daar dan net enkele dagen vooraf al geweest bent. Wel jammer was dat een excursie naar Pompei en de rand van Napels niet eerder dan de vrijdag ging. Daar wilden/ konden we niet op wachten. Helma: Een dag ‘rondhangen’ op de camping. Bert heeft last van hoofdpijn, vervelend. We zoeken ’s middags de schaduw op bij de bar. Op ons plekje is geen schaduw en dan is het, zelfs met niets doen, erg heet. Op de camping is een internetcorner; daar ga ik de laatste overnachtingen vast reserveren, op een camping net buiten Rome. Eerst een plek voor de tent, voor de laatste nacht een soort ‘mini-bungalow’, een klein slaaphokje op de camping. Dan hoeven we de laatste ochtend geen tent meer af te breken en kunnen we vroeger gaan lopen. Raar idee, om daar nu mee bezig te zijn, het is echt ‘aftellen’… Vanaf deze camping kun je meedoen aan excursies met een bus. Een tocht naar Rome wordt een paar keer per week georganiseerd. Maar ook kun je een dagtocht maken naar Pompeï en Napels; helaas is die alleen op vrijdag. Zolang hier blijven gaat niet, dan redden we Rome niet op zondag. Heel jammer dus, had ons echt leuk geleken!

Dag 108, maandag 14 juli: Fiano Romano – Camping Fiano Romano Bert: V Fiano Romano A Fiano Romano camping A 3 km W heet, lekker wat wind en een enkele wolk O op mooie camping E zelf koken op de camping T 1926 km + 3 = 1929 km. Vanmorgen was het ontbijt nog slechter dan ik al gedacht had. We kregen slechts 1 croissantje en koffie en thee. Toen we vroeg om wat toast en jam moest de serveerster even nadenken over wat we bedoelden maar toen begreep ze het toch. Wat een werkelijk “klote hotel” voor die prijs. De loopdag is eigenlijk meer een rustdag. Om 10.00 uur waren we hier al op de camping. Het is een mooie gezinscamping met een leuke bar, een zwembad, mooi sanitair en een uitgebreide winkel. We hebben bij een “rent a tent” organisatie gevraagd of we een tafel en twee stoelen kunnen huren. We kregen wat later een klaptafeltje en twee wat oude stoelen mee. Dat zit aanzienlijk beter dan op de grond. We hoefden niets te betalen en brengen ze na gebruik weer terug. Weer een engeltje onderweg. Nog maar 4 loopdagen en dan zit het er op. Een vreemd gevoel waar ik nog aan moet wennen maar waar ik anderzijds ook wel blij om ben. Het is mooi, heel mooi, maar ook genoeg geweest. Aanvulling : bij het ophalen van de tafel en de stoelen bleek dat het meisje dat alles voor de “rent a tent” regelde een Nederlandse was. Helma: Vannacht ongelooflijk slecht geslapen; het stikte van de muggen en de kamer was te warm. Het ontbijt hier was ook bovengemiddeld karig; al met al een beroerd, slecht hotel! We lopen vandaag naar de camping net buiten het dorp. Na de nacht in het veel te dure hotel heb ik haast spijt dat we dat gisteren niet hebben gedaan. Maar goed, toen was het ook wel erg warm. Nu dus een klein stukje. Verder lopen heeft geen zin, want dan zijn we gewoon te vroeg in Rome. Als we eerder hadden geweten dat we deze route namen, hadden we een andere aankomstdatum gekozen. Maar nu alles geregeld is (treinreis, hotel), is dat geen optie. Het maakt de dagen eigenlijk wel vervelend en vooral saai. De camping is mooi; er staan (dus) ook veel Nederlanders. Terwijl we over de camping naar ons plekje lopen, zie ik een Nederlandse auto met een kenteken met drie letters in het midden! Dat hebben we nog nooit gezien, die ‘bestonden’ nog niet toen we vertrokken. Ik wijs Bert erop en bedenk me dan dat het voor mensen die hier staan raar zal overkomen; zij hebben dat ‘thuis’ natuurlijk al vaker gezien. Op de camping staan ook een soort huisjes, caravans en tenten die verhuurd worden. We besluiten naar de balie van rent-a-tent te gaan om te zien of we daar misschien een paar stoelen en een tafel kunnen huren. Een vriendelijk meisje, dat gewoon Nederlands blijkt te spreken, helpt ons. Huren kan niet, maar we kunnen het wel lenen. Niet de allermooiste, waarschijnlijk hebben ze dit tuinmeubilair als extra staan, maar we zijn er erg blij mee. Slapen in de tent is prima, maar ‘echt’ kunnen zitten is wel heel belangrijk! De camping heeft een bar en restaurant met een mooi terras, en ook een winkeltje. Wat boodschappen gedaan en dus maar weer eens zelf (Bert) gekookt dus.

Dag 107, zondag 13 juli: Ponzano Romano – Fiano Romano Bert: V Ponzano Romano A Fiano Romano A 16 km W bewolkt en zelfs enkel spetters voor de rest heet O In (klote) hotel E waarschijnlijk in Fiano Romano T 1910 + 16 = 1926 km Fiano Romano is een uiterst onaantrekkelijk stadje zonder gezelligheid. De terrasjes met de oude mannetjes ontbreken en ook groeten de mensen hier niet. Het hotel past hier uitstekend bij. Het is veel te duur voor de kwaliteit en het heeft geen sfeer en uitstraling. De airco werkt niet, en ook na een opmerking nog steeds niet of slecht. De douche kan niet aan de wand hangen, er zijn geen handdoekenrekjes e.d., gewoon slecht. . En dat allemaal voor € 90 per nacht. In het dorp hebben we wel kunnen internetten en zijn we weer helemaal bij. (14-7 geschreven) We hebben in een restaurant hier iets verder op heerlijk gegeten. Als specialiteit hadden ze vis. Vooral het voorgerecht met een stuk of wat verschillende schaaltjes met allerlei verschillende vissoorten was werkelijk heerlijk. Wel wat duur. Vannacht was een ramp. De airco hebben we steeds, ook toen we weg waren, aangelaten door een mes in de sleutelgleuf te stoppen. Ondanks dat was het erg heet en kreeg de airco het niet iets koeler. Daarnaast stikte het van de muggen. Dit hotel staat op plaats 1 qua slechtste prijs kwaliteit verhouding. Aanvulling : Het restaurant was een belevenis. We hebben buiten gegeten op een soort balustrade galerij. Buiten stond dat de specialiteit vis en vlees was. De ober, later bleek ook dat hij de eigenaar was, bleek echter een sterke voorkeur te hebben voor vis. Hij lulde net zo lang tot je vis bestelde. Ook het hoofdgerecht pasta met schelpdieren leek mij prima. Helma hoefde niet zoveel vis erbij en had graag alleen tomatensaus. Hij had er ook voor Helma voor de zekerheid toch maar wat vis bij gedaan. Toen we later wat met hem spraken liet hij ons de bestellijsten zien van de dagelijks vers aangevoerde vis. Hij gaf toen toe dat hij helemaal geen vlees in huis had. Hij was erg onder de indruk van onze wandeltocht en kon het niet laten om even in Helma haar kuiten te knijpen. Aan alle gasten werd ook duidelijk verteld wat we aan het doen waren zodat we bij vertrek weer ruim alle aandacht kregen Helma: Het lopen gaat best lekker vandaag; het is wat ‘heuvelen’, maar niet te. We zijn dan ook al redelijk op tijd in Fiano Romano. Maar wat een verschil, dit plaatsje met de vorige. Het is vrij groot, maar er is geen gezellig centrum of zo. Het valt ook op dat de mensen elkaar niet groeten en er lopen vrij veel (op het oog) buitenlandse werknemers rond. Misschien een soort forenzenplaatsje voor Rome en omgeving? Het hotel valt ook erg tegen; de kamer is ruim, maar erg kaal. We hebben wel airco, maar hoe die is ingesteld weten we niet, het wordt niet koel. Lijkt meer op een ventilator dan een airco. En dat terwijl de kamers hier behoorlijk prijzig zijn. ‘s Middags het plaatsje even in en we vinden gelukkig wel een internetzaak. Als we gaan eten komen we terecht bij een apart ingedeeld restaurant; we zitten hier op een soort balustrade in de open lucht. Een heel enthousiaste ober; als hij hoort dat wij hierheen zijn gelopen kan hij het zelfs niet laten even aan mijn kuit te voelen, apart... Omdat dit restaurant vis en vlees als specialiteiten vermeldt, krijgen we een fantastisch voorgerecht van verschillende soorten vis. Voor de pasta had ik aangegeven dat ik dat met ‘kale’ tomatensaus wilde, maar er bleken toch stukjes vis door te zitten. Bij het afrekenen schrikken we van de prijs; bijna niet-Italiaanse prijzen hier. Zou dat zijn omdat we in de buurt van Rome komen?

Dag 106, zaterdag 12 juli: S. Maria in Vescovo – Ponzano Romano Bert: V S. Maria in Vescovio A Ponzano Romana A 14 km W nog steeds heet ruim boven de 30 °C wel in de middag lekker wat wind. O Agri Turismo valka voor Ponzano Romano E waarschijnlijk in restaurant iets terug T 1896 + 14 = 1910 km Vanmorgen hebben we er rekening mee gehouden dat we iets verder moesten lopen om een combinatie eten en slapen op één plek te vinden. Alleen de bedoelde Bed en Breakfast konden we telefonisch niet bereiken. Bij een lokale VVV is voor ons alle moeite gedaan maar bleek de Bed en Breakfast vol te zitten. Vervolgens is voor ons verder gezocht en bleek dat er hier in de buurt van deze agriturismo ook een restaurant is. Men heeft toen voor ons deze agriturismo gebeld en gereserveerd. Weer zo’n engeltje onderweg. We zitten hier prachtig met uitzicht op de meanderende Tiber die overigens geheel groen is door de algen. We realiseren ons steeds meer dat we “ons einde” naderen. Vandaag is het zaterdag en we zijn aan de laatste volle week begonnen. Zo juist heb ik uitgeteld dat, ook als we een dag van 3 km naar een camping als een loopdag tellen, we precies 100 loopdagen gaan halen. Leuk ! Het is zo lekker dat we allebei weer helemaal beter zijn. We hebben er echt weer zin in en het loopt letterlijk en figuurlijk weer lekker. Helma heeft trouwens wel een forse blaar op haar been die waarschijnlijk ontstaan is uit een muggenbeet. Een vies ding waar nog steeds vocht uit komt. Aanvulling : H et is hier ook weer zo’n mooi klein dorpje. Het is zelfs zo klein dat er geen café of restaurant is. Voor de dorpswinkel waar van alles te koop is staan wat stoelen waar je rustig op kan zitten om je in de winkel gekochte gekoelde drankje op te drinken. Als je vanaf onze kamer naar het dorpje loopt zie je vanaf een wat hoger punt de Tiber slingeren. De meanders zijn zo sterk dat ze bijna doorbreken. Volgens de eigenaresse van de agriturismo hebben ze bewust oeververdediging aangebracht omdat het strookje tussen de twee meanders zo smal was dat er haast een verbinding was. Het restaurant ligt niet in het dorpje maar een stuk verder de andere kant op vanaf onze kamer. Het restaurant heeft een echt Italiaans uiterlijk zal ik maar zeggen. Veel doorhangende golfplaten en een partij rotzooi voor het restaurant waaronder een oude pizza-oven waar nog wat vetrestanten en dergelijke in achter waren gebleven. Voor het restaurant zaten wat mensen wat te drinken. Het bleken gasten te zijn en de kok, de ober en de serveerster. We zijn er bij gaan zitten en hebben ook wat gedronken met ze. Op een voor ons onduidelijk moment ging het restaurant open en gingen we met zijn allen naar binnen. Wij gingen aan een tafeltje aan de rand van het restaurant zitten. Vlak bij ons stond een kapstok voor de ingang naar de toiletten. De ober trok zijn overhemd uit en trok een ander overhemd aan dat aan de kapstok hing en hing het andere overhemd op. Volgens ons was er niet zo veel verschil tussen zijn dagelijks tenue en zijn bedrijfskleding. We hebben er lekker gegeten maar ik had niet graag in de keuken willen kijken. Leuk was dat we hier voor het eerst zagen dat er in een restaurant gerookt werd. Toevallig kwam er juist een lokale agent binnen en de sigaretten verdwenen onder de tafel. De agent had niets in de gaten. Waarschijnlijk omdat hij dat ook niet wilde en zijn aandacht meer uitging naar het net voor hem ingeschonken glas wijn. Helma: Ontbijt bij het barretje en al om 7.20 uur op pad . Als we in Stimigliano Scalo zijn, is er een zaakje waar we lekker koffie kunnen drinken. Van hieruit bel ik met de bed&breakfast in Nazzano, dat is de plaats waar we vandaag naartoe willen. Helaas krijg ik geen gehoor. Dat is vervelend, want er is in dat plaatsje maar 1 overnachtingsplek. Dus maar verder lopen; hopelijk nemen ze later op de ochtend de telefoon wel aan. Een stukje verderop komen we langs een soort VVV; we besluiten hier na te vragen of er misschien toch een ander overnachtingsadres is. Een uiterst behulpzame medewerker gaat voor ons bellen met de B&B; het blijkt dat het nummer dat in het boekje van Reitsma staat, niet (meer) klopt. Nu dus wel contact, maar helaas blijken ze vol te zitten. De VVV- meneer zoekt verder en vindt uiteindelijke een agriturismo bij Ponzano Romano. Hij belt weer voor ons en kan een kamer voor ons reserveren. Superfijn, want we begrijpen dat die kamers eigenlijk alleen voor meerdere nachten achter elkaar beschikbaar zijn. We hebben weer eens geluk vandaag! Voor Ponzano Romano passeren we een restaurantje en moeten dan een stuk omhoog voor we bij de afslag komen naar de agriturismo. Dit ligt ook weer heel mooi, met uitzicht over een vallei waar de Tiber doorheen slingert. De kamer die we krijgen is heel apart; met een balkon en een heel hoog plafond. Mede daardoor is het hier lekker koel en slapen we een poosje lekker. ‘s Middags gaan we de heuvel omhoog, naar het plaatsje; weer een mooi dorpje, maar zo klein dat er geen bar of restaurant is. Je kunt wel bij het winkeltje wat te drinken kopen en mag dat dan buiten op een bankje opdrinken. Maar hier kunnen we dus ook wel wat te eten kopen voor morgen en wijn voor vanavond op de kamer. Om te eten moeten we een stukje heuvel-af, naar het zaakje waar we vandaag langs kwamen. Het ziet er allemaal (zeker buiten) rommelig en wat viezig uit... Binnen zitten een paar mensen te roken; dat hebben we nog niet vaak gezien, is ook officieel verboden. We drinken wat en na een poosje staat een van de mannen op, verdwijnt achter een scherm in de hoek, en komt met een ander overhemd aan weer tevoorschijn. Waarschijnlijk was hij net nog niet met zijn dienst begonnen, en is hij nu ‘in bedrijfskleding’. Het is alleen een zweterig, smoezelig shirt, dus of dit zoveel beter is? Terwijl wij, na een poosje, zitten te eten, komen er een paar agenten binnen. Waarschijnlijk lokaal bekenden, want er wordt direct wijn voor ze ingeschonken. Lekker, voor agenten aan het werk 😉... De asbak is weggezet toen de agenten verschenen, maar het is toch echt te ruiken dat hier mensen hebben zitten roken. Zal dat wel worden ‘goedgemaakt’ met de wijn; Italiaanse gewoontes…..